Strona:PL É Richebourg Dwie matki.djvu/329

chu. Miała oczy zamknięte, a widziała go, gdziekolwiek się obrócił i słyszała każde jego słowo. Nagle rozjaśniło mu się w głowie.
 Drgnął i wyszeptał:
 — Lunatyczka!
 Usłyszała go jednak Gabryela — odpowiedziała bowiem natychmiast:
 — Nie wiem czy jestem lunatyczką, jak pan sądzisz. Ale zapadam czasem w sen dziwny, niepodobny w niczem do snu zwyczajnego.
 Zbliżył się do niej Morlot:
 — Musisz pani wiele cierpieć? — spytał głosem drżącym z niepokoju.
 — Tak.... boli mnie szczególniej głowa.... bolą mnie zresztą i wszystkie członki.
 — Czy nie mógłbym pani obudzić?
 — Tego nie wiem....
 Ujął ją za ramię, wstrząsając dość mocno. Krzyknęła przeraźliwie:
 — Zostaw mnie pan w spokoju! Sprawiasz mi ból okropny! — błagała usilnie. — Zdawało mi się, że wyrywasz mi ramię ze stawów.
 Jęknął głucho Morlot i upadł na krzesło najbliższe. Cierpiał i on niewypowiedzianie, widząc że nie może niczem przynieść ulgi śpiącej. Patrzał na nią ze łzami w oczach.
 — Czy zapadasz pani często w sen podobny? — spytał po chwili.
 — Niezbyt często.... Cztery, do pięciu razy.... o ile sobie przypominam.
 — Jakże się pani przebudzasz?
 — Tak samo nagle, jak i sen mnie ogarnia.... bez poprzedniego przygotowania.
 Po tych słowach Gabryeli, milczeli oboje dość długo. Morlot był niesłychanie pomięszany i zaniepokojony. Dziwił go ten stan i przerażał jednocześnie. Było w tem wszystkiem coś niewytłum
aczonego i nieobjętego ludzkim rozumem, istny cud!....