Strona:PL É Richebourg Dwie matki.djvu/331

 Wziął delikatnie Gabryelę za rękę; była zimna, ale i wilgotna jednocześnie.
 — Czy obudzisz się pani wkrótce? — spytał.
 — Tego nie wiem — odpowiedziała.
 — Widzisz mnie pani?
 — Najdokładniej....
 — Czujesz, że dotykam się twojej ręki? — spytał.
 — Nie czuję dotknięcia pańskiego, ale widzę, że trzymasz moją rękę w swojej dłoni.
 — Boli jeszcze panią głowa i reszta członków?
 — Boli mnie wszystko....
 Pocieszył się cokolwiek Morlot i uspokoił odpowiedziami Gabryeli. Coś mu strzeliło do głowy, i zdziwił się, że nie pomyślał o tem od razu.
 — Czy wzrok pani sięga dalej niż ściany jej pokoju, i czy mogłabyś widzieć coś więcej, niż przedmioty, stojące w koło niej?
 — Oh! widzę na bardzo znaczną odległość, panie Morlot.
 — Mogłabyś zobaczyć moją żonę?
 — I owszem.... jestem już u państwa.... widzę moją drogą Melanję.
 — Czemże jest zajęta?
 — Rachuje i wiąże wstążką pasową, tuzin serwet, odebranych z prania.
 — To nie do uwierzenia! przechodzące wszelkie cudowności! — pomyślał Morlot, kręcąc się niespokojnie na krzesełku. — Jeżeli nie jest ona lunatyczką, to chyba miewa sny jasnowidzącej!
 — Widzisz więc pani dalej Melanję?
 — Tak samo jak pana.... najdoskonalej.....
 — Cóż teraz robi?....
 — Nic właściwie.... Stoi w miejscu i słucha.... Ktoś dzwoni.... Idzie mu otworzyć.... Wydaje okrzyk przyjemnego zdziwienia.... Wchodzi do pokoju jakiś obcy mężczyzna.
 — Mężczyzna? Ejże! — zawołał Morlot.