Strona:PL É Richebourg Dwie matki.djvu/348

 — Oto owa blada pani, całująca wczoraj tak namiętnie dzieci, a szczególniej Genia.
 — Pożera ich i dziś pocałunkami.
 — W tem jest coś nienaturalnego....
 Rzeczywiście Gabryela, skoro ją spostrzegł chłopczyna, a wyrwawszy się ochmistrzyni, podążył ku niej wraz z młodszą siostrzyczką, ciągnąc za sobą Lolę siłą, mocą; wzięła oboje tak jak wczoraj na kolana, nie mogąc się dość napieścić z niemi, a szczególniej... z nim.
 — To samo działo się wczoraj, w obecności pani margrabiny — wtrąciła pierwsza ochmistrzyni. — Nie mamy prawa zakazywać dzieciom tego, na co ona wczoraj pozwoliła.
 — Tem bardziej, że dzieci są, o ile się zdaje, uszczęśliwione tą nową znajomością — dodała druga. — Genio rozprawiał wczoraj wieczorem, i dziś przez cały ranek, wyłącznie o „bladej pani“. On to napierał się gwałtem, żeby nie iść gdzie indziej, tylko do Tuillerjów.
 — Pragnął widocznie zobaczyć ową „bladą panią“, którą jest tak zachwycony.
 — Zapewne....
 — Musi być jeszcze młodziusieńką. Ale jaka strasznie blada! Nie darmo dzieciaki przezwały biedaczkę „figurą woskową“. — Wygląda na istotę niespełna rozumu...
 — To prawda.... Byle tylko nie zrobiła czego złego dzieciom?
 — Niema obawy... Bardzo łagodna..... Jeżeliby nawet była choć trochę szaloną.... nie jest wcale niebezpieczną...
 Zbliżyły się obie kobiety do ławki, na której siedziała Gabryela, trzymając dzieci na lonie.
 — Jak się pani nazywasz? — spytał nagle chłopaczek.
 Gabryela zadrżała do głębi, słysząc jego słodki głosik.
 — Wiesz przecie mój aniołku... „Figura woskowa“.
 Dzieciak potrząsnął główką:
 — Nie... musisz mieć inne nazwisko.... Nazwano cię tak, boś biała naprawdę, jakby z wosku.
 — Chcesz je koniecznie poznać mój maleńki?
 — Koniecznie!