Strona:PL É Richebourg Dwie matki.djvu/35

 — Widzisz, to nie tak łatwo, jak ci się zdaje.
 — Ale nie jest to niemożliwem dla ciebie — rzekł Sosthène — znam nie od dzisiaj zasoby twego rozumu, odniesie on i tutaj tryumf z pewnością.
 Pani de Perny uśmiechnęła się z zadowolnieniem, dając jeden dowód więcej, że syn znał wyśmienicie jej słabe strony.
 W tej chwili ukazała się pokojowa.
 — Pani margrabina była przy panu — oświadczyła — uprzedziłam ją, że pani chce się z nią widzieć; odpowiedziała, że będzie mogła służyć za chwilę i prosiła, aby pani czekała na nią w jej małym saloniku.
 — To dobrze — rzekła pani de Perny.
 — Czy będziesz mnie potrzebowała? — zapytał Sosthène.
 — Nie wiem, być może.
 — Idę zatem z tobą.
 — Chodź.
 Wyszedłszy z pokoju, skierowali się do apartamentu margrabiny.
 W przechodzie przez pokój, w którym znajdował się Firmin, stary kamerdyner margrabiego, pani de Perny kiwnęła mu przyjaźnie głową.
 — Możesz się wdzięczyć jak chcesz — pomyślał stary sługa — nie podobasz mi się wcale, a twój synalek jeszcze mniej. Ah! gdybym był tu panem tylko przez dwadzieścia cztery godzin, wiedziałbym, jak mam sobie z wami postąpić.
 Pani de Perny weszła z synem do budoaru margrabiny. Wszystko tu było wdzięczne i świeże. Pan de Coulange życzył sobie, aby ten salonik był godnym ukochanej kobiety, dla której go przeznacył. Było to gniazdko czarujące, zalotne, z jedwabnemi obiciami jasno-niebieskiej barwy, harmonizujące zupełnie z wdziękiem i wytwornością swej ślicznej właścicielki.
 Zaledwie pani de Perny usiadła na fotelu, margrabina ukazała się w pokoju.
 Sosthène stał, oparty jedną ręką na kominku.
 Na widok brata, którego niespodziewała się tu zastać młoda kobieta doznała przykrego wrażenia i rzuciła na niego