Strona:PL É Richebourg Dwie matki.djvu/363

 — Dlaczego?
 — Mam bowiem jakby mgłę przed oczyma.
 — A nie ma tam jeszcze czego więcej w kuferku, prócz owego manuskryptu?
 — Są... jakieś rzeczy.
 — Patrz pani! Oh! musisz zobaczyć, co tam się znajduje!
 — Malutka, dziecięca koszulka, kaftaniczek i czepeczek....
 Drgnęła konwulsyjnie, chwytając się oburącz za głowę.
 — Ah! — krzyknęła — powijacz!.... kapka niemowlęcia!
 Morlot puścił jej dłoń, i wyprostował się sztywnie. Pobladł trupio w dodatku.
 — Co za przypuszczenie! — uderzył się w czoło, szepcząc głosem zdławionym nadmiarem wzruszenia. Przetarł oczy, jakby mu je co zasłaniało, i przesunął kilka razy ręką po czole. Z pod źrenic przymkniętych, strzeliły dwie błyskawice.
 — Co przypuszczasz? — spytała żona.
 Zrozumiał, że przezorność nakazywała mu pokryć wszystko głębokiem milczeniem.
 — Ja? Ależ nic, zupełnie nic!....
 — Ejże mężusiu!.... Ukrywasz coś przedemną.... jakąś myśl, która strzeliła ci nagle do głowy.
 — Może ją i miałem... ale już mi z głowy uleciała — odpowiedział wymijająco. — Była po prostu niedorzeczną!
 — Pomyślałam i ja o tem samem.
 ....Ale słusznie mówisz mężusiu... Coś niemożliwego i niedorzecznego.... Błagam cię jednak usilnie, nie męcz dłużej biednej Eli.
 Przypatrz się jej. Zdaje się cierpieć okropnie. I mnie jakoś mdło się robi, widząc ją w takim stanie opłakanym.
 — Pragnąłem jeszcze....
 — Nie, nie, nie pozwolę dręczyć jej dłużej.