Strona:PL É Richebourg Dwie matki.djvu/364

 Istotnie Gabryela rzucała się konwulsyjnie, a pierś rozrywała czkawka spazmatyczna. Z czoła spływał pot zimny... Trzęsła się jak w febrze, dzwoniąc zębami..
 Usiadł Morlot obok żony.
 — Zbudzi się wkrótce — szepnął. — Tylkoż pamiętaj Meluniu, nie wspomnieć przed nią o tym śnie, ani jednem słówkiem! Nie powinna wiedzieć o niczem, o czem mówiła we śnie, i jakie zadawałem jej pytania.
 — A jeżeli przypomni sobie sama?
 Nie.... Wyleci jej wszystko z pamięci, skoro oczy otworzy.
 — Bądź jak bądź.... jest w tem coś nadzwyczajnego.
 — Zapewne.... szkoda tylko, że to sen.... i nic więcej....
 — I ja tak sądzę mężusiu....
 Zamilkli oboje. Morlot utonął w zadumie. Powtarzał w ducha skrzytości:
 — Choćbym miał spytać o to samą margrabinę, muszę dowiedzieć się, jaką to tajemnicę ukrywa tak starannie przed całym światem?
 W pół godziny, która wydała się Morlot’om długą jak wieczność, otworzyła oczy Gabryela. Zobaczyła się w objęciu Melanji, obcierającej z potu jej twarz i czoło szczególniej.
 — Ah! — rzekła głosem stłumionym i osłabionym: — Zasnęłam znowu.
 — Tak.... i zostawiliśmy cię w spokoju, droga Elo — odpowiedziała Melanja.
 — Oh! jakżem strudzona — jęknęła z cicha. — Zdaje mi się, że mam wszystkie członki połamane.
 — A zresztą.... czy doświadczasz czego więcej?
 — Mam niby rozpaloną sztabę żelazną wzdłuż piersi, i taki sam ogień czuję w głowie.
 — W takim stanie nie możesz wracać do siebie, droga Eluniu — zauważyła Morlotowa. — Zatrzymujemy cię do jutra rana.
 — Naturalnie — potwierdził mąż.