Strona:PL É Richebourg Dwie matki.djvu/374

 — Wtedy?
 — Byłam ma się rozumieć niedaleko...
 — Stałaś pod drzwiami, co?
 — Naturalnie. Otworzyłam je cichuteńko, i weszłam na palcach, narażając się na natychmiastowe wypędzenie, gdyby mnie przy dybano w pokoju, i złapano na gorącym uczynku.
 — Byłaś na prawdę bardzo odważną.
 — Uczyniłam tylko zadość pańskim rozkazom. Wszak muszę być panu posłuszną we wszystkiem....
 — Nie marudź, tylko mów mi o manuskrypcie.
 — Przekonałam się na pierwszy rzut oka, że był już w dużej kopercie opieczętowany. Mogłam li przeczytać adres świeżo napisany, bo jeszcze nie był zasechł atrament na kopercie.
 — Przeczytałaś zatem?....
 — Napisane u góry wielkiemi literami: — „Dla mego męża, do jego rąk własnych“. — Pod spodem zaś, pismem drobniejszem: — „Tajemnica, zatruwająca mi życie“.
 Sosten pobladł trupio.
 — Nie przeczytałaś więcej niczego? — spytał głucho. Dodał zaś impetycznie, widząc, że zawahała się z odpowiedzią:
 — Mów natychmiast! Rozkazuję ci! Nie wolno ci ukrywać niczego przedemną!
 — Były jeszcze te słowa na kopercie....
 Zatrzymała się znowu.
 — Czy skończysz raz! — krzyknął.
 — Lękam się... nie śmiem powtórzyć....
 — Chcę i muszę wiedzieć!...
 — Otóż stało napisane najwyraźniej: — „Zbrodnia popełniona przez mego brata i moją matkę“.
 Usta Sostena wykrzywił uśmiech szatański. Powstrzymał się jednak w gniewie nim miotającym, przez wzgląd na obecność Julki, wobec której musiał miną nadrabiać.
 — No, no! — przemówił drwiąco — wyczytałaś coś nader ciekawego.... Dowodzi to tylko, że margrabina de Cou-