Strona:PL É Richebourg Dwie matki.djvu/378

 Skrzyżowały się ich spojrzenia, zarówno chytre, jak i niespokojne.
 — Krzywdzisz mnie pan — szepnęła z pewnem wahaniem. — Służę mu z szczerej wdzięczności, a nie ze strachu...
 — Naprawdę? — wtrącił ironicznie.
 — Ależ jestem o tem przekonany, moja duszko.
 — Mógłbyś mi więc pan oddać listy... choćby i dziś na przykład.
 — Oddam ci je... kiedyś.... Przecież przyrzekłem to święcie!
 Ale kiedy... kiedy?!...
 Zaśmiał się dziko — za całą odpowiedź.
 — Błagam pana, oddaj mi je! — złożyła ręce jak do modlitwy.
 — Cóż to znowu? Czyżbyś nie miała mi ufać?
 — Przeciwnie!... tylko...
 — Dokończ-że raz!
 — Prześladują mnie wiecznie straszliwe widziadła. Zrywam się w nocy duszona przez zmory okropne.... Póki nie zniszczę tych listów nieszczęsnych, będę niby na węglach rozżarzonych!
 — Dlatego właśnie nie wypuszczam z rąk owych niezbitych dokumentów, twojej winy duszeczko.
 — Obiecywałeś pan pod słowem honoru oddać mi listy!
 — I nie cofam bynajmniej przyrzeczenia....
 — Kiedyż, kiedy oddasz mi je pan?
 — W dniu, w którym nie będziesz mi więcej na nic potrzebną. To będzie nagrodą, za oddane mi usługi.
 Westchnęła ciężko zbrodniarka, i schyliła głowę pokornie przed swoim tyranem.
 Sosten uśmiechał się dalej z wyrazem iście szatańskim w całej fizjonomji.
 — Na dziś, nie ma pan dla mnie żadnych rozkazów? — spytała głosem przytłumionym.