Strona:PL É Richebourg Dwie matki.djvu/381

zapałać, taki jak on nikczemnik? Summę darowaną mu wspaniałomyślnie przez margrabiego, uważał za rodzaj jałmużny, za kość rzuconą do obgryzienia psu zgłodniałemu. Można jednak przypuścić, że myślał inaczej w dniu, w którym margrabia wręczał mu grube pieniądze. Ktoś inny byłby zrobił na nich majątek; byłby zdobył na resztę życia, stanowisko korzystne i niezależne.
 Wiemy, że było to życzeniem Matyldy, aby dać raczej tę całą summę do ręki Sostenowi, zamiast renty rocznej, z dziesięciu tysięcy, którą chciał mu wyznaczyć szwagier. Czy miała w tem margrabina jakiś cel uboczny? Czy pragnęła rzeczywiście dostarczyć bratu owej dźwigni, niezbędnej przy każdym interesie, w każdem przedsiębiorstwie; dla człowieka, chcącego zająć się czemś pożytecznem, spożytkować swoją wiedzę i zdolności? Tego nie wiemy. Jeżeli przeczuwała z góry, że Sosten użyje jak najgorzej pieniędzy darowanych mu przez szwagra; nie omyliła się zupełnie. Mógł zdziałać wiele z tak znaczną gotówką. Nie wziął się jednak do niczego, i nie szukał nawet zajęcia jakiegokolwiek. Nie wahał się oszukiwać bezczelnie pod tym względem margrabiego, opowiadając mu rzeczy niestworzone o swoich zabiegach. Radby był bowiem pozostać z szwagrem i nadal, w stosunkach jak najlepszych.
 Skoro Sosten otrzymał pieniądze, pomyślał li o jednej rzeczy: W jaki sposób mianowicie ma dogodzić swoim żądzom zmysłowym, używać i nadużywać wszelkich życia rozkoszy? Wolał niż pracę hulanki, grę w karty zapamiętałą; śniadanka i kolacyjki z kobietami, ale jakiego rodzaju! Jakby ogarnięty szałem, utonął w podobnych brudnych i hańbiących rozrywkach, nigdy niemi nienasycony. Rozpróżniaczył się do reszty. Mogło się zdawać, że pragnie się odurzyć w tym wirze, i zapomnieć o zbrodni popełnionej, w upojeniu gorącemi trunkami, tudzież w rozpuście najgorszej. Dawniej brodził w kale obiema stopami, dziś zanurzył się w nim po samą szyję. W niespełna trzy lata, zniknęła w otchłani bezdennej suma darowana mu przez margrabiego. Pochłonęła ona przedtem całą