Strona:PL É Richebourg Dwie matki.djvu/390

 — Nie wiesz pan zatem, że nasz margrabia był chory przez całe dwa lata, ale to ciężko chory!
 — Nikt mi o tem nie wspominał....
 — Panie kochany, los częstokroć prześladuje i bogatych. Mają i oni swoje troski i zgryzoty, pomimo wielkich, dochodów.
 W tej chwili wniosła uprzejma gosposia dwie szklanki kawy gorącej:
 — Proszę mi powiedzieć bez ogródek, czy będzie panom kawa smakowała — przemówiła.
 — A pani droga nie. napije się razem z nami? — spytał Pastour.
 — Niepodobna w tej chwili! — wskazała ręką na salkę. — Patrz pan, jak się u mnie zaroiło od gości.
 Rzeczywiście napływali coraz nowi konsumenci.
 — Mogę dać panu cukru? — rzekł Morlot, biorąc ze stołu cukierniczkę.
 — Proszę bardzo.
 — Czy lubisz słodką kawę panie Pastour?
 — Niezbyt... dwa kawałki.
 Osłodziwszy i swoją kawę, Morlot wszczął na nowo rozmowę:
 — Wspomniałeś panie Pastour o ciężkiej chorobie margrabiego?
 — Nie inaczej.... Skazany był już na śmierć przez najsławniejszych paryskich lekarzów.
 — Na cóż chorował?
 — Sądzę, że lekarze sami o tem nie wiedzieli. Każdy dlótł co innego, zgadzając się na jedno, że nasz biedny pan zgubiony bez ratunku.
 — Kiedyż nastąpiła ta choroba u margrabiego?
 — Niedługo po ślubie.... w pełni miodowych miesięcy.
 — I utrzymujesz panie Pastour, że chorował przez dwa lata?....
 — Przez półtrzecia roku, panie kochany, wliczając w to długą rekonwalescencją.