Strona:PL É Richebourg Dwie matki.djvu/42

 — Nie trzeba tracić odwagi, panie margrabio; odzyskasz zdrowie, i powinieneś tylko to mieć na myśli. Nie możesz nic zaniedbywać, musisz wszystko zrobić dla wyleczenia się z tej choroby. Tak jest, pójdziesz pan za radami doktorów, będziesz posłuszny tym, którzy cię kochają.
 — Rozumiem panią, ten młody lekarz, który był tu rano, oświadczył jak inni, że zdrowie moje wymaga dłuższego pobytu na południu.
 — Tak, panie margrabio.
 — A więc, nie mam zamiaru go słuchać; wiem, że....
 — Czekaj pan — przerwała żywo — nie powinieneś opierać się tym, którzy cię pragną uleczyć, nie masz już do tego prawa.
 Margrabia spojrzał na nią ze zdziwieniem.
 — Zaraz mnie pan zrozumiesz.
 Przychodzę panu oznajmić szczęśliwą, bardzo szczęśliwą wiadomość.
 Co pani chcesz powiedzieć?
 — Panie margrabio, za kilka miesięcy córka moja zrobi cię ojcem.
 Margrabia drgnął.
 — Czy dobrze słyszałem? — zawołał — pani naprawdę powiedziałaś....
 — Tak, panie margrabio, niedługo będziesz miał dziecko.
 Blada twarz chorego ożywiła się; czoło jego rozjaśniło się, a niewypowiedziana radość błysnęła mu w oczach. Skierował do nieba spojrzenie, pełne wdzięczności; następnie, opierając obie ręce na piersi, rzekł:
 — Moja matko, wstrząsnęłaś mną całym.... Serce mi bije, jak gdyby miało pęknąć. Ale to nie boleść, nie; zdaje mi się, że to początek powrotu do życia!... Mieć dziecko było zawsze naszem najgorętszem życzeniem; co za upojenie!
 Dziecko może będzie to syn — ciągnął dalej jakby w zachwycie. — Mieć dziecko, ażeby je kochać, syna, który będzie miał piękność i cnoty swej matki, szlachetną dumę i wielkość swych przodków, czyż jakie inne szczęście na ziemi da się z tem porównać?