Strona:PL É Richebourg Dwie matki.djvu/540

 Matylda schwyciła kurczowo ajenta za ramię:
 — Tłumacz się pan jaśniej! — krzyknęła głosem zdławionym: — Co sądzisz o tym wypadku?
 — Że pani de Perny została zamordowaną! — odpowiedział Morlot bez namysłu.
 Cofnęła się trupio blada, szepcząc błagalnie:
 — Oh nie wierz panie! nie przypuszczaj czegoś takiego!
 — Pani de Perny otrzymała w dniu wypadku, od pana margrabiego de Coulange dwadzieścia tysięcy franków — odrzucił ajent. — Czy znaleziono u niej tę sumę?
 Matylda spuściła głowę w milczeniu.
 — Nie odszukano.... prawda? — mówił dalej Morlot. — Pieniądze zniknęły, ulotniły się.... Skradziono je po prostu.... Rabunek poprzedził zapewne wyrzucenie przez okno pani de Perny. A zatem popełniono tu kradzież i zabójstwo, pani margrabino.
 Zadrżała, jęcząc głucho.
 — A teraz — Morlot zniżył głos do szeptu. — Czy mam wymienić nazwisko złoczyńcy?
 Młoda kobieta podniosła nagle głowę:
 — Nie! nie czyń pan tego! — zawołała dziko, jakby obłąkana. — Oh! lękam się pana!....
 Dodała dumnie wyprostowana.
 — Kimże pan jesteś? Skądże masz prawo przemawiać do mnie w sposób podobny? Proszę o odpowiedź!
 — Nazywam się Morlot pani margrabino, jestem inspektorem policji... Jako człowiek podziwiam ją, i mam dla niej cześć najwyższą.
 — Ah! rozumiem! — szepnęła Matylda.
 Upadła na fotel, kryjąc twarz w dłonie.
 — Nie pani margrabino — przemówił smutno Morlot. — Nie możesz ani zrozumieć, ani odgadnąć moich zamiarów. Powtarzam, że z mojej strony nie potrzebujesz obawiać się niczego. Nie tylko nie jestem jej wrogiem, ale gdyby groziło pani margrabinie jakiekolwiek niebezpieczeństwo, broniłbym jej z całą gorliwością.