Strona:PL É Richebourg Dwie matki.djvu/548

pani Gabryelo. Za jakich dwa tygodnie, odżyjesz tam pani. Widząc, że młoda kobieta milczy, z głową spuszczoną.
 — Czyż pani niechętnie jedziesz do Mieran? — spytał. — Tak się dawniej tem cieszyłaś.
 — Przecież wiesz pan, żem sama prosiła o to Melanję.... tylko nie spodziewałam się opuścić tak rychło Paryża.
 — Nie mówisz pani szczerze całej twojej myśli. — Morlot potrząsł głową z uśmiechem.
 — Rzeczywiście — spłonęła rumieńcem Gabryela — radabym była zajrzeć przedtem raz lub dwa do ogrodu Tuilleryjskiego.
 — Gdzie nie spotkałabyś już pani, ani margrabiny de Coulange, ani jej dzieci.
 — Na prawdę?!
 — Przechodziłem wczoraj przez ulicę Babilońską, i dowiedziałem się przypadkiem, że pałac pusty, margrabiostwo bowiem wyjechali na wieś z całym domem, przed trzema dniami.
 — Do zamku Coulange?
 — Nie inaczej....
 Rozpromieniły się radośnie oczy Gabryeli. Zwróciła się żywo do Melanji:
 — A więc to rzecz ułożona, co? Pakujemy natychmiast nasze kuferki, aby jutro puścić się w drogę.
 — Pojadę za wami moje panie niebawem — wtrącił Morlot.
 Żona odciągnęła go na bok.
 — Dlaczego wysyłasz nas tak wcześnie do Miéran? — spytała zaciekawiona.
 — Ejże! — odpowiedział żartobliwie. — Czy nie myślisz skarżyć się o to na mnie? Kończy się maj, wiosna w pełnem rozkwicie; miesiąc cudownej zieleni, łąk umajonych i woniejących; w gaju śpiew słowików i świergot innych ptasząt. Może wam krzywda, że na wieś jedziecie?
 — Mężusiu, ty coś knujesz?
 — Być może.... Ale wiesz, do czegom się zobowiązał: Aż do nowego rozkazu, milczenie!