Strona:PL É Richebourg Dwie matki.djvu/562

w oddali twój śliczny buziak różowy i spojrzenie pełne inteligencji. Będziesz chłopcze kochany mojem najmilszem wspomnieniem, wywiezionem z kraju rodzinnego.
 W chwilę później, zaproponował margrabia dłuższą przechadzkę przed objadem.
 — Z przyjemnością — rzekł kapitan.
 — Czy mogę i ja pójść z panami? — spytał Genio.
 — Naturalnie, że zabierzemy i ciebie — odpowiedział margrabia.
 Dzieciak uszczęśliwiony. poleciał pędem, krzycząc z daleka:
 — Mój kapelusz! mój kapelusz!
 — A ty żoneczko, zechcesz nam towarzyszyć? — spytał czule mąż.
 — Czuję się dziś dziwnie osłabioną — uśmiechnęła się słodko. — Zresztą dodała z żartobliwym naciskiem — macie z pewnością na ustach moi panowie, nie jedno poufne zwierzenie. Nie będę wam zatem przeszkadzała w rozmowie. Zostawiam panom zupełną swobodę. Za to wieczorem, po objedzie, zabiorę wyłącznie dla siebie pana kapitana, jako wynagrodzenie za utracone godziny popołudniowe. Czy mamy wziąć z sobą i Lolę?
 — Nadto męcząca przechadzka, na jej drobne nóżki. Sądzę, iż lepiej będzie zostawić ją w domu.
 — Trzymaj-że sobie twoją córkę! — zawołał margrabia wesoło.
 Genio powrócił już niosąc pod pachą kapelusik słomkowy. Zbliżył się do Matyldy, całując w obie ręce na pożegnanie.
 W kwadrans później, szli pod ramię dwaj przyjaciele, jedną z najpiękniejszych zamkowych aleji, krokiem wolnym, rozmawiając o rozmaitych przygodach, z ich latek młodocianych. Genio w susach i podskokach, jak młody źrebiec, biegł ciągle przodem, zbierając po drodze polne kwiaty, na bukiet dla Matyldy, a szczególniej ulubioną przez nią wonną konwalję. Co chwila wydawał chłopczyna okrzyk radosny, widząc jak wiązanka rośnie mu w oczach.