Strona:PL É Richebourg Dwie matki.djvu/584

 — Słyszałaś jego okrzyk radosny? Z jakim to impetem, biegł chłopczyna w twoje objęcia!
 — Miałam zaledwie dość czasu, aby otworzyć mu ramiona. Rozmawiałaś Meluniu z panem margrabią. Cóż on ci powiedział?
 — Oh! był nader łaskawym i pełnym jak zawsze uprzejmości. Zdziwił się zrazu, spotykając ciebie w Coulange. Pospieszyłam wytłumaczyć mu rzecz całą.
 — I był zadowolony z twego wyjaśnienia?
 — Najzupełniej.
 — Nie zabroni mi widywać Genia?
 — Cóż znowu! Mój Boże, margrabia de Coulange taki wielki magnat! Czemże ja jestem uboga kobieta wobec niego?
 — A chcesz wiedzieć Ello co on myśli o tem? Nietylko nie ma nic przeciw temu, żebyś popieściła jego syna kiedy niekiedy, ale co więcej, zaprosił nas obie najgrzeczniej, abyśmy wstąpiły do parku na przyszły raz, obiecując nam serdeczne przyjęcie.
 — Możesz to być Meluniu?
 — Czyżbym kłamała Ello przed tobą?
 — Ah! i on jest więc taksamo dobry i szlachetny, jak jego żona!
 — Gdybyś była zostawiła margrabiemu chwilkę czasu kochana Ello, ręczę, że byłby powtórzył i tobie, swoje uprzejme zaproszenie.
 Gabryela spuściła smutno głowę i.... milczała.
 — Pozwolisz mi być szczerą Ello.
 — Ależ mów tylko śmiało Meluniu.
 — Nie pojmuję dlaczegoś tak uciekała, jakby kto chciał gonić za nami?
 — Zapewne, nie możesz zrozumieć tego, moja droga.
 — Mogło to wydać się dziwnem panu margrabiemu.
 — Czyż nie ogłoszono mnie już od dawna za dziwaczkę? — odpowiedziała Gabryela, siląc się na uśmiech blady i smętny.
 — Sądziłam, że wypuściwszy z objęć Genia, idziesz ku margrabiemu, aby wytłumaczyć się przed nim bodaj w kilku słowach.