Strona:PL É Richebourg Dwie matki.djvu/585

 — Pragnęłam podziękować mu całem sercem, że nie przywołał syna do siebie, gdy ten rzucił mi się na szyję.
 — I zamiast uskutecznić ten zamiar, stanęłaś w miejscu jak wryta, i uciekłaś nie przemówiwszy ani słówka.
 — Prawda....
 — Na twojej zaś twarzy, malowało się zdumienie, przestrach i niezadowolenie.
 — Nie Meluniu. Byłam tylko skamieniałą ze zdziwienia, i przerażona w stopniu najwyższym.
 Spojrzała na nią Melanja osłupiała:
 — I to margrabia?.... — spytała.
 Gabryela potrząsła głową, nie dając jej dokończyć.
 — Stał obok niego drugi mężczyzna — szepnęła.
 — Ktoś znajomy.... zaprzyjaźniony zapewne z panem margrabią. Uderzyła mnie jego mina wielko-pańska i ułożenie nader dystyngowane. Musi być bogaty, i z tej samej sfery, co margrabia. W dziurce u niego, dostrzegłam rozetkę oficerską, od krzyża „Legji“. Ten więc nieznajomy tak cię przestraszył droga Elunju?
 — Nie inaczej....
 — I z jakiego powodu?
 — Poznałam go natychmiast....
 — Ejże! No, to tłumaczy zupełnie twój przestrach i zdziwienie.
 — Uważałaś Meluniu, jak mi się przypatrywał?
 — Rzeczywiście.... Wlepił w ciebie wzrok mocno zaciekawiony....
 — Nie dostrzegłaś w jego oczach Melanjo niczego więcej, prócz ciekawości?
 — Niczego.... zupełnie niczego.
 — Chwała Bogu! Mogę więc być pewną, że on mnie nie poznał. Ten towarzysz pana de Coulange, dowiedz się Meluniu, to Oktaw Longuet.... ojciec mego dziecięcia.
 Melanja aż podskoczyła.
 — Może złudziło cię Ello nadzwyczajne podobieństwo? To się trafia czasem.