Strona:PL É Richebourg Dwie matki.djvu/589

 W tej chwili wjechał na dworzec pociąg udający się do Paryża. Margrabia z kapitanem, zajęli miejsca w wagonie pierwszej klasy.
 — Ja pomieszczę się w klasie drugiej — rzekł Firmin.
 Zbliżył się stangret do kamerdynera, aby uścisnąć staruszkowi dłoń na pożegnanie.
 — Pożegnam i ja pana, — Morlot wyciągnął rękę do niego — życząc mu szczęśliwej podróży.
 Gdy odchodził, przytrzymał go Firmin za ramię:
 — Czy czeka kto na ciebie, panie Morlot, z końmi i wózkiem? — spytał.
 — Nie, ponieważ nie uprzedziłem nikogo o moim przyjeździe.
 — Chcesz pan zatem iść pieszo?
 — Zapewne, jeżeli nie znajdę na dworcu żadnej okazji.
 — Nie widziałem nikogo takiego przed dworcem. Wraca jednak stangret jaśnie pana do Coulange. Ten podwiezie pana z całą gotowością.
 — Ma się rozumieć! — zawołał stangret. — Proszę usiąść na koźle obok mnie.
 — Przyjmuję propozycję i siadam — odrzekł Morlot — dziękując serdecznie za przysługę obydwom panom.
 — Oh! niema za co — rzekł Firmin.
 — Bo trzeba ci wiedzieć panie Morlot, żem nie zapomniał twojego powiedzenia o naszych jaśnie państwach.
 — Wsiadać! wsiadać! trzecie dzwonienie! — rozległ się donośny głos konduktora.
 Firmin wskoczył raźno do wagonu, uścisnąwszy pobieżnie dłoń Morlota i stangreta. Odezwała się świstawka, pociąg ruszył w drogę.
 — Jestem na pańskie rozkazy — stangret margrabiego uchylił grzecznie kapelusza.
 — Nie masz pan tu niczego więcej do załatwienia? — spytał Morlot.
 — Niczego.
 — Skoro tak.... siadajmy.