Strona:PL É Richebourg Dwie matki.djvu/593

 — Naturalnie. Inaczej nie byłabym jej wzięła do służby.
 — Była w nich mowa o jej wierności i uczciwości?
 — Dwie, czy trzy panie, moje znajome, polecały mi listownie tę dziewczynę, jako bardzo uzdolnioną w swoim zawodzie i mogącą zastąpić mi w zupełności sługę kilkuletnią, którą wydałam za mąż niedawno.
 — A w tych listach, nie wspominano przypadkiem, gdzie i u kogo służyła jeszcze owa Julka?
 — Przyznam się panu, że tego nie przypominam sobie zupełnie.
 — Nie wie zatem pani margrabina, w czyjej służbie była Julka, zanim u niej miejsce przyjęła?
 — Nie zebrała mnie nigdy ciekawość, spytać ją o to.
 — Czy pani margrabina zadowolona z jej usług?
 — Jak dotąd, nie mam powodu do skargi na nią. Dość inteligentna, zręczna, pracowita, i zdaje się być oddaną mi duszą i z ciałem.
 — Nigdyż nie zauważyła pani margrabina czegoś niezwykłego w jej postępowaniu?
 — Nie jestem usposobienia podejrzliwego. — Matylda potrząsła głowę.
 — Ufam jej i wierzę, że jest uczciwą.
 Zamilkł Morlot, zastanawiając się nad czemś.
 — Czyżbyś pan miał powody, posądzać tę dziewczynę o coś złego? — spytała.
 — Nie wiem pani margrabino, do czego byłaby ona zdolną w danym razie. Nie mówię nigdy o nikim stanowczo, dopóki nie mam w ręku dowodów namacalnych przeciw niemu.
 — Niech i tak będzie. Masz pan jednak co do niej pewne wątpliwości, nieprawdaż?
 — Czy nie pomyślała o tem pani margrabina, że mógł umieścić u niej ową Julkę, pan Sosten de Perny?
 Matylda drgnęła nerwowo:
 — Nigdy mi to nie przyszło na myśl, szczerze wyznaję.... Sądzisz pan więc?
 — Dotąd, powtarzam, nie wydałem jeszcze sądu o tej ichmościance. Błagam niemniej panią margrabinę, żeby ra-