Strona:PL É Richebourg Dwie matki.djvu/597

czeka w przyszłości. Takie życie haniebne, jakie on prowadzi, musi go zgubić bez ratunku. Stało by to się, gdybyśmy go opuścili obecnie. Nędza mogłaby mu podszepnąć myśli zbrodnicze. Aby się utrzymać, uciekłby się i do najgorszych środków i sposobów.
 — Próbował on już wszystkiego! — pomyślał ajent.
 — Mąż mój chciał wypłacać Sostenowi dziesięć tysięcy franków rocznej pensji, Co do mnie, nie podzielam w tem zdania margrabiego. Coś innego przyszło mi do głowy.
 — Cóż takiego? — spytał Morlot zaciekawiony.
 — Pomyślałam jednocześnie, że pan nie odmówisz mi swojej pomocy, oddając naszemu domowi tę niesłychanie ważną przysługę.
 Opanowany przez Matyldę, Morlot nie wiedział co ma na to odpowiedzieć.
 — Dla naszego spokoju, jak i w interesie przyszłości naszych dzieci.... szczególniej przez wzgląd na nich.... brat mój musi opuścić Francję na zawsze. Powinienby to był uczynić od dawna. Pomiędzy nim a nami, trzeba takiego przestworu jak cały Ocean. Czy przystałby na to wygnanie dobrowolnie? Nigdy, gdybyśmy mu to zaproponowali. Gdybyś jednak chciał mi w tem dopomódz panie Morlot, ty, który wiesz o wszystkich jego sprawkach, ręczę, że ugnie się pod twoją wolą, i wyjedzie dokąd mu rozkażesz, skoro zagrozisz mu więzieniem, a nawet i galerami. Nie zawaha się mając do wyboru wyjazd do Ameryki, z summą dwakroć stu tysięcy franków, a galerami.
 — Ależ pani margrabino.... — Morlot spróbował protestować przeciw temu.
 — Oh! nie odmawiaj mi tej łaski panie Morlot! — złożyła ręce błagalnie. —Uczynisz to dla mnie i dla mego męża.... Nie natrafisz na nie wdzięczników, zaręczam panu! Licz na naszą wdzięczność bezgraniczną. W twoich rękach spoczywa nasz honor, nasze życie nieledwie!
 Ajent pochylił głowę, drżąc całem ciałem jak winowajca. Z ócz Matyldy spływały grube łzy, jedna za drugą.