Strona:PL É Richebourg Dwie matki.djvu/604

 — Prawda — szepnęła głosem przytłumionym — zapomniałam, żeś chciał czegoś odemnie, panie Morlot. O cóż ci idzie?
 — Żądam oddania dziecka, pani margrabino!
 Matylda skoczyła na równe nogi.
 — Mamy oddać panu dziecko! — krzyknęła rozpaczliwie.
 — Nie inaczej — Morlot rzekł zimno.
 — Ależ to niemożliwe. Pan to sam rozumiesz!
 — Tak być musi, pani margrabino.
 — Boże! Boże! — jęknęła, ściskając się za głowę obiema rękami.
 Postąpiła bliżej ku Morlotowi, wlepiając w niego wzrok obłąkany.
 — To nie może być prawdą! — zawołała głosem serce rozdzierającym. — Pan żądasz tego tylko na żarty, aby mnie wypróbować!
 Ajent potrząsł głową:
 — Musicie państwo oddać dziecię — rzekł tonem ponurym, który zabrzmiał w duszy nieszczęsnej kobiety, niby dzwon pogrzebowy.
 — Oh! Oh! załamała kurczowo dłonie. — Zdaje mi się, że tracę zmysły!
 Zamilkła na chwilę.
 — A więc kłamałeś pan, zapewniając mnie niedawno temu, że ulitujesz się nademną! — wybuchnęła gniewnie. — Oszukiwałeś mnie czczemi słówkami.
 — Ależ pani margrabino! — bronił się Morlot.
 — Tak. oszukiwałeś mnie pan niegodnie; bawiłeś się okrutnie z twoją ofiarą, przed zadaniem jej ciosu śmiertelnego. Zabijasz mnie po prostu! przykładasz nóż do gardła!
 — Słowa pani margrabiny — rzekł smutno ajent — są pełne zniewagi i niesprawiedliwości. Przebaczam je, wiedząc, że podszepnęła jej takowe dzika rozpacz.
 Ocknęła się młoda kobieta, odzyskując krew zimniejszą i poczucie własnej godności.
 — Przepraszam pana — szepnęła.
 — Byłam nieprzytomną.... szaloną.