Strona:PL É Richebourg Dwie matki.djvu/610

 — Rzeczywiście wydała mi się wzniosłą! — przyznał Morlot.
 — Jak ona musi cierpieć!
 — Straszliwie!
 — Biedna ofiara!
 — Na nieszczęście droga Melanjo, nie w naszej mocy zmienić bieg wypadków i ulżyć jej w ciężkiem strapieniu.
 — Zapewne.... Ella czeka dość długo na syna.
 Umówili się między sobą małżonkowie, że Melanja przygotuje zwolna Gabryelę na wieść radosną, że udało się nareszcie ajentowi wynaleść jej syna, i ten będzie jej wkrótce zwrócony.
 — Muszę i ja podzielić się z tobą kochany mężu odkryciem — odezwała się Melanja — jakie my dwie zrobiły, szczególnym trafem.
 — Czy jest w tem coś zajmującego dla mnie żoneczko?
 — Osądź sam mężu. Przechadzałyśmy się niedawno temu, nad brzegiem rzeki, naprzeciw parku w Coulange. Spotkałyśmy Genia w towarzystwie margrabiego, i obcego mężczyzny, który przyjechał do zamku w odwiedziny.
 — Wielki pan w całem tego słowa znaczeniu; postawa wojskowa, pierś ozdobiona krzyżem oficerskim Legji?
 — Ten sam.... czyś go widział mężu w zamku?
 — Już go tam niema; ale spotkałem tych panów na dworcu kolei w Nogent.
 — Otóż wystaw sobie mój drogi, że Ella poznała w tym wojskowym swego uwodziciela i ojca Genia.
 — Na prawdę! — Morlot osłupiał.
 — Jest pewną, że się nie omyliła.
 — Ejże! — wtrącił Morlot — czyżby traf przygotowywał nam nowe niespodzianki? A on poznał ją nawzajem?
 — Wpatrywał się w nią badawczo, ale zdaje się, że jej nie poznał.
 — Może to i lepiej dla Gabryeli.
 — Bądź jak bądź, ten Oktaw Louguet, jest przyjacielem od serca margrabiego de Coulange.