Strona:PL É Richebourg Dwie matki.djvu/71

fale dłoń do „pośrednika prawnego“, który nie wahał się przyjąć takowej, i uścisnąć nawzajem.
 — Cóż tam słychać? — spytał Blaireau.
 — Nie ma nic nowego... same stare dzieje...
 — Założyłbym się pięć na sto, żeś znowu bez miejsca. Pewnie coś zwojowałeś i wypędzono cię z domu bankowego, w którym cię umieściłem?
 — Tak jest niestety!
 — Cóż znów zbroiłeś?
 — Oh! nic złego... Troszkę pohulałem...
 — Hulatyka, zaczęta w sobotę wieczór, a która skończyła się w drugą niedzielę zapewne?...
 Blaireau wzruszył miłosiernie ramionami. — Znamy się na tem!...
 — Cóż chcesz stary!... zła nawyczka...
 — Oj zła... bardzo zła nawet!...
 — Koniec końców, przyszedłem się dowiedzieć, czy nie miałbyś przypadkiem dla mnie jakiej roboty?
 — Chwilowo nie mam żadnej. Interesa wcale nie idą.... Przechodzimy prawdziwą kryzys!...
 — Tem gorzej.
 — Dość na tem, żeś został jak zawsze, na bruku, bez susa w kieszeni, nieprawdaż?
 — Ha!... niby to tak jest... Nie posiadam twojego talentu do nabijania kabzy pieniędzmi i do robienia oszczędności.
 — Ja bo pracuję, nie puszczam się na lekkie życie; na hulatyki całotygodniowe — rzekł Blaireau tonem uroczystym.
 — Nie zaprzeczam... ale przyznaj staruszku, że ci moneta płynie i płynie... Masz widocznie jakiegoś „inkluza“ w kieszeni... szczęście szalone... Idzie ci wszystko jak po maśle... Możnaby prawie uwierzyć, że nosisz na sobie sznur z wisielca.
 — Bez miejsca, bez pieniędzy, cóż myślisz począć?
 — Liczę Blaireau na twoją pomoc.
 — Niczego więcej nie pragnę, jak wynaleść dla ciebie jakie zajęcie; nie mogę jednak powiedzieć na pewno, kiedy