Strona:PL Ściskała - Ostatni mnich w Orłowej.pdf/27

ry — powiada — to zaraz ci się piwa odechce, a człowiekowi koło sumienia tak dobrze, aż hej!
 — Bój się Boga, toby już i żyta, co nam chleb daje, ludzie do pijaństwa używać chcieli? Straszne czasy! Ludzie coraz mądrzejsi, coraz więcej wymyślają nowego, ale cóż, kiedy zamiast się poprawiać, to coraz gorsi, coraz mniej o Pana Boga dbają. Jak tu Bóg nie ma karać?
 — Ach, Ojcze, jeszcze inne rzeczy nam ten człowiek mówił, ale tego to już nie powiem.
 — Na cóż takiego? Pewnie coś na mni­chów, — to teraz taka moda wszędzie. Mnisi, księża winni wszystkiemu. Idź teraz do czela­dnej, każę ci dać na wieczerzę dzban orłow­skiego!
 Głuszakowi dobrze się zrobiło, gdy usłyszał o piwie orłowskiem, tego tylko chciał pieczeniarz i opowiedział swoje spotkanie z cudzo­ziemcem i jego buntowniczą mowę »na wołowem«.
 Ojciec-prokurator posmutniał. — Źle się święci — myślał — ale nie zwierzał się ze swemi myślami przed strzelcem. Zgnębiony nad­ chodzącemi zewsząd wiadomościami o wrogiej robocie, poszedł do swej celi.
 Tam spokój był, cisza, skupienie. Tylko z dołu, z poza murów, dolatywał lekki szmer