Strona:PL Światełko. Książka dla dzieci (antologia).djvu/065

zywa się Garncarze, i zapytał, kimby byli ci panowie, którzy tam przy ogniu siedzieli, i coby takiego robić tam mogli? Wincuk wybuchnął głośnym śmiechem.
 — To nie są żadni panowie? — zawołał — tylko garncarze! Jeden z nich jest mój tatko a dwaj tamci, to sąsiedzi, którzy z tatkiem do współki szopę tę zbudowali... bo tatko mój biedny jest i sam nie miał za co.... Zbudowali tedy szopę na współkę i razem w niej garnki wypalają... Dziś już dużo garnków w jednym piecu wypalili, a teraz rozłożyli ogień w drugim, żeby resztę wypalić... Ot co!
 Tu podskoczył wysoko i dodał.
 — I ja będę garncarzem. Tatko mię uczy rzemiosła i dziś już sobie takiego ślicznego koguta ulepiłem!...
 — Pokażesz mi tego koguta? — z zajęciem zapytał Jaś.
 — A dla czegóż nie? Z największą ochotą — odpowiedział Wincuk; Marylka będzie z niego bardzo kontenta.
 — Któż to taki, ta Marylka?
 — To moja siostrzyczka, maleńka jeszcze, trzy lata ma; ale ja i mniejszą mam... taką... taką maleńką, w kołysce!
 — I ja miałem także siostrzyczkę... taką malusieńką... w kołysce.
 — A teraz cóż — wyrosła?
 — Ej nie! — smutnie odpowiedział Jaś — umarła.
 — To szkoda — rzekł Wincuk i zarazem otworzył drzwi jakiegoś domostwa.
 — Ot i chata nasza — rzekł — babula pewno krzyczeć będzie... ona zawsze krzyczy...
 Nie dokończył, bo Jaś, przechodząc małe, ciemne sion-