Strona:PL Światełko. Książka dla dzieci (antologia).djvu/088

t. j. długie ani nóg, ani skrzydełek nieposiadające stworzonko z wyraźną główką i dziesięcioma pierścieniami na ciele; przy główce dokoła ust osadzone są włoski, którymi gąsienica szybko porusza, a w tyle ciała umieszczona jest długa, cienka rureczka, którą oddycha. Gąsienice komara pływają zwykle główkami na dół, a tylne rurki wystawiają po nad wodę, ażeby niemi czerpać powietrze do oddychania potrzebne. Są one bardzo bojaźliwe; dosyć jest dmuchnąć lub wody pręcikiem się dotknąć, aby spłoszyć gąsienice. Uciekają one na dno, lecz po chwili znów całe ich stada do powierzchni wody się zbliżają, wysuwając swe rurki ku górze.
 Gąsienica w ciągu życia kilka razy skórę zrzuca, a po pewnym czasie przeobraża się w tak zwaną poczwarkę. Ta ostatnia zabawniejszy jeszcze posiada wygląd, niż gąsienica. Ciało jej krótkie, a głowa bardzo wielka z dwoma długimi wyrostkami rurkowatymi na kształt oślich uszu.
 Podobnie jak gąsienica tylną rurką, tak poczwarka komara oddycha temi dwiema na głowie umieszczonemi rurkami. Taka poczwarka nie posiada gęby i wcale też pokarmu nie przyjmuje. Przemienia się już ona w komara dojrzałego i nawet przez przezroczystą jej skórę dojrzeć można tworzące się wewnątrz nóżki i skrzydełka. Skórka poczwarki odziela się stopniowo i tworzy jakby zamknięty błoniasty woreczek, wewnątrz którego leży już rozwinięty zupełnie komar. Teraz zaczyna się najniebezpieczniejsza dla życia komara chwila. Musi on przerwać błoniaste swe sklepienie, by na świat daleki wyfrunąć; ale gdyby sobie nieborak zmoczył skrzydełka, śmierć niechybna go czeka. Oto jak sobie radzi. Przerywa od górnej strony otaczającą go błonkę i sadowi się w niej prostopadle głową do góry,