Strona:PL Światełko. Książka dla dzieci (antologia).djvu/108

 — Nie ma przy nim chwastu — odpowiedział mi i w tej chwili wyjął z kieszeni chwast duży, żółty, pochodzący od prawdziwego żołnierskiego pałasza.
 — Jakby to ładnie było, gdybyś przy pałaszu miał chwast taki — dodał podstępnie.
 Cała dusza moja zapaliła się do tego obrazu, a oczy zaiskrzyły mi się z chęci posiadania dość niezgrabnego i do mego pałasika niestosownego bawełnianego chwastu.
 — Daj mi go — powiedziałem natarczywie.
 — Dam, ale musimy najprzód przymierzyć. Przynieś pałasz.
 Zachmurzyłem si trochę na te słowa i rzekłem smutnie:
 — Nie mogę, bo mama schowała.
 — To idź i poproś mamę.
 — Mama teraz nie da, bo mi teraz niepotrzebny.
 — Powiedz, że go chcesz pokazać komuś.
 — Mama ciebie nie zna, nie da mi go.
 Coraz więcej się zasępiałem. Nieznajomy mój przyjaciel bez pokazania pałasza chwastu dać nie chciał, a ja pałasza mieć nie mogłem. Zacząłem myśleć nad sposobami, jakby go dostać. Zły mój duch podszepnął mi po chwili radę.
 — Poczekaj — rzekłem do chłopca — powiem mamie, że pan Antoni chce go widzieć.
 Pan Antoni był to mieszkaniec tegoż samego domu, mężczyzna dorosły, a dobry mój przyjaciel, który mię często obdarzał ciastkami i obrazkami i z wiedzą rodziców nieraz brał ze sobą na spacery.
 Poszedłem do matki i powtórzyłem jej moje ohydne kłamstwo. Dobra matka, nie przypuszczając ani na chwilę