Strona:PL Światełko. Książka dla dzieci (antologia).djvu/190

 — Tatuś nie spostrzeże, a my i tak będziemy na czas.
 — Kiedy to nie jest uczciwie, a potem — jak się ojciec twój spyta?...
 — To się przyznam.
 Przez dwa dni uszła sprawka, ale trzeciego odgadł psotę p. Hilary i wszedłszy o godzinę wcześniej do pokoju chłopców, zapytał odrazu:
 — Który z was przekręcił zegar?
 Jurcio milczał, a Jaś pomimo przyrzeczenia rzekł zuchwale:
 — Ja nie wiem, a do zegara i tak-bym nie dostał.
 — Jurciu, powiedz prawdę!
 — Ja nie przekręciłem — odrzekł patrząc się prosto w oczy pytającemu.
 — Więc w takim razie Jaś?
 Jurcio milczał.
 — Jeden z was kłamie. Jurciu, powiedz prawdę, powinieneś ją powiedzieć.
 Nagle Jurciowi stanęły żywo na pamięci słowa umierającego dziadka; spytał więc wahając się jeszcze:
 — Czy powinienem powiedzieć?
 — Powinieneś.
 Jurcio wskazał ręką na Jasia.
 Jaś nie odniósł zasłużonej kary, bo go obroniła matka; odtąd jednak przez rok cały tak dokuczał swemu rówieśnikowi, że ten często łzy dławiąc, zebrał się nareszcie na odwagę i otwarcie wyznał p. Hilaremu, że dłużej w tym domu wytrzymać nie może.
 P. Hilary, poradziwszy się żony, która, nie lubiąc Jurcia, najchętniej na to przystała, oddał go do pensyonatu, jednego