Strona:PL Światełko. Książka dla dzieci (antologia).djvu/194

dę i odszedł. W kilka wszakże tygodni znów się zjawił u niego, mówiąc:
 — Rozmaicie o nim słyszę; półsłówkami odpowiadają mi jego koledzy i znajomi, a ja chcę wiedzieć prawdę. Wiem, żeś pan człowiek prawy i że nie zechcesz taić tego, co kilka osób unieszczęśliwić lub uszczęśliwić może.
 Jurcio z boleścią przypominał sobie przeszłość, rzekł więc:
 — Powtarzam, że za mało, a może za jednostronnie znam go, ażeby zdanie moje mogło mieć jaką wagę, za wielką też odpowiedzialność wziąłbym na siebie.
 — Panie, nie tylko z sądu ludzi o panu wiem, żeś prawy człowiek, ale i z oczu patrzy panu poczciwość... Zrozumiej że jestem ojcem, któremu chodzi o los jedynego dziecka...
 — Jest tylu innych, od których możesz się pan dowiedzieć...
 — Zatem złym on jest człowiekiem, skoro się pan tak wahasz!
 — Nic nie mogę powiedzieć, znam go bowiem za mało.
 — Panie — błagał starzec wzruszony — wejdź w moje położenie, gdybyś ty był ojcem i przyszedł z całem zaufaniem do mnie...
 Jerzy pochylił głowę smutnie, nie wiedząc, co począć.
 — Prawda — mówił dalej starzec — jest jak drogowskaz nad zakrytą kwiatami przepaścią, który powstrzymuje krok niebaczny a zgubny... Mówiono mi, panie, o tobie jak o młodzieńcu, który przeszedł drogę życia prosto zawsze, patrząc śmiało przed siebie, nie znając dwóch miar, innych myśli, a innych czynów, możesz-że się pan wahać?...
 Z prawdziwym wysiłkiem woli, z męką wewnętrzną, ode-