Strona:PL Światełko. Książka dla dzieci (antologia).djvu/267

mi paskami, które się z tamtemi krzyżowały; to wszystko skrapiano potem wodą, w której była rozpuszczona guma; takim sposobem paski się spajały, poczem poddawano je silnemu ściskaniu i nakoniec wygładzano kością słoniową. Do naszych czasów doszło dużo takich papyrusów. Już z tego widzimy, że materyał ten jest wytrzymały, ale zbyt szorstki, chropawy, podobny do płótna, i pisać na nim zwyczajnem piórem zapewne nie łatwo było. Barwę miał szarawą. Że jednak nie było papieru lepszego, ceniono go wysoko przez czas bardzo długi, lubo obok niego słynął inny jeszcze materyał.
 Ten inny do pisania materyał stanowiły skóry zwierzęce. Kiedy to na skórach takich zaczęto pisać, nie wiemy, wiemy tylko, że było to bardzo już dawno; wyrób ich udoskonalono w mieście Pergamie, które istniało przed dwoma tysiącami lat w Azyi Mniejszej i gdzie przebywało wielu uczonych. Od nazwy tego miasta, skóry do pisania przyrządzone nazwano pergaminem. Niedawno jeszcze pergamin, więcej był używany, pisano na nim dokumenty, którym chciano zapewnić długą trwałość; odkąd wyrób papieru udoskonalono, pergamin używa się dosyć rzadko, mogliście go jednak łatwo widzieć, wiecie więc, że nie jest on bardzo podobny do zwykłej skóry garbowanej.
 Pergamin nazywamy zwykle skórą oślą, jakkolwiek z tej skóry wyrabia się on bardzo rzadko, a zwykle ze skór baranich. Skóry te oczyszczają się różnemi sposobami, wygładzają, a potem nacierają kredą i pumeksem (jest to kamyk dziurkowaty, używany do polerowania). W większych bibliotekach znajduje się dużo dzieł dawnych, na pergaminie pisanych. Był to jednak materyał tak drogi, że nieraz ze-