Strona:PL Żeromski-Elegie i inne pisma literackie i społeczne.djvu/033

 — Jakto?! — woła ta dama na cały peron, — dla mnie niema miejsca? Kpiny, czy co? Panie Dąbrowski! Ruszno się pan z łaski swojej! Tylko zaraz, mój panie!
 — A dajże mi też pani święty pokój! — odburknął, w sposób najściślej ewakuacyjny, konduktor pan Dąbrowski.
 — Należy mi się druga klasa! — unosi się pani coraz wynioślej i groźniej.
 — Pewnie że się pani należy... — zgadza się flegmatycznie urzędnik.
 — Cóż to jest, żebym ja miała jechać w takim tłoku z dzieckiem i rzeczami. Widział to kto? Panie Dąbrowski, bierz-no pan rzeczy, klatkę...
 — Bierz sobie pani sama. Niema miejsca.
 — Może sobie nie być miejsca dla nikogo, a dla mnie musi być! Pan masz klucz...
 — A mam. Mogę pani dać ten klucz, nawet na całą drogę...
 — Zobaczymy, czy panu ujdzie na sucho ta sztuka! Zobaczymy!
 — No, jak nie ujdzie, to będę wtedy cierpiał. A dzisiaj pani miejsca nie stworzę.
 — Powinieneś pan!
 — Nie powinienem.
 — A właśnie, żeś pan powinien! — tonem najwyższej już pasyi wykrzykuje krewka dama.
 Do tego dyalogu miesza się mały opiekun klatki chłodną i kategoryczną uwagą:
 — Nie drzyj-że się mama tak znowu na cały głos, bo mi mama kosa obudzisz!