Strona:PL Żeromski-Elegie i inne pisma literackie i społeczne.djvu/043

 Z najtragiczniejszego położenia umie on wyczerpnąć coś wesołego.
 — Czemuż szwarcówki nie pije, jeśli się staje ludem? — nie otwierając oczu, wydzwonił nasz filozof powiatowy, pełniący jednocześnie obowiązki tegoż powiatu pieczeniarza.
 — Macie galicyankę, matka? — pyta pan Jan.
 — Któż ja? jaśnie panie.
 Chłop, czy baba, ilekroć zaprzeczyć nie może, a twierdząco na pytanie odpowiedzieć nie chce, zada napewno takie «któż ja?» a namyśla się tymczasem nad odpowiedzią.
 — No, wy.
 — E, mój ta za tem nie chodzi...
 — Chodzi, czy nie chodzi, dawajcie!
 Otwarła babina do komory i wyniosła zieloną butelczynę... Dżentlmeni palnęli po kieliszku.
 — Encore une fois! — powiada filozof.
 — Encore une fois! — odpowiada chór.
 Otucha niejaka wstąpiła w nas wszystkich.
 Wchodzi tymczasem Pyzik, zdejmuje czapkę i uśmiecha się. Skromnie usiadł sobie na ławie; woda zeń płynie strumieniem.
 — Jagna! — powiada do żony, — dej—no onucki.
 — Aj-no, pójdź-ze! stoplołeś się, to se cierp...
 — Nygus baba, — mruknął do nas poufale, a potem ściągnął buty, wodę z nich wylał, obwinął nogi zmoczonemi gałganami i zabrał się do wyjścia.
 — Gdzież wy idziecie, gospodarzu? — zapytaliśmy.
 — Wywlecemy a to z furmanem wózek.
 — A gdzież reszta tamtych... cha... te!... gospodarzy?