Ciężko mi pisać dla harcerzy.
Sztywnieją mi palce, gdy mam kreślić dla nich jęczące we mnie wyrazy.
W szeregach harcerskich jeden mi ubył — «harcerz złoty».
Przyzostał w Nałęczowie i w milczeniu kamiennem od tylu lat już — nie czuwa.
Świetlista jego laska, która dla oczu mych i dla świata liście i owoc wypuścić miała, uschnięta jest i połamana.
Lecz, jak powiadali dawni wieszczowie, choć umarłym zawierają się usta, idea nieśmiertelna pozostaje.
I gdy nasze zawrą się usta, idea nieśmiertelna pozostanie.
Wam to, młodociani piastunowie lasek świetlistych, przyjdzie może niezadługo zajrzeć w jej oczy przeraźliwe.
Powietrze polskie nasiąka znów szaleństwem nawałnicy. Przeklęte wichury wojenne znów w rubieży naszczekują. Wypadnie wam może ujrzeć czystemi
- ↑ ODP0WIEDŹ NA WEZWANIE drukowana była 15 maja 1925 r. w Harcerzu, dwutygodniku młodzieży harcerskiej (w Warszawie), w numerze (Nr. 9) poświęconym Mazurom pruskim.
