Strona:PL A Daudet Chudziak.djvu/116

konanie w umyśle tej czynności. Pierrotte nie mówił ale tłómaczył, jak twierdził Jakób.
 Co do panny Pierrotte, tyle tylko mogłem się dowiedzieć że miała lat szesnaście, a imię jej było Kamilla, nic więcej; w tej kwestyi i Jakób staje się niemy jak jesiotr.
 Była godzina dziewiąta kiedyśmy w stąpili w progi domu byłej firmy Lalouette.
 — Dobry wieczór, Pierrotte! — zawołał Jakób zatrzymując się przed kantorem... ja stanąłem przy nim pod światłem lampy. — Dobry wieczór Pierrotte! —
 Pierrotte, zajęty obliczaniem kasy, na głos Jakóba podniósł oczy, a obaczywszy mnie, wydał okrzyk zadziwienia, złożył ręce, i tak stał osłupiały wpatrując się we mnie z ustami roztwartemi.
 — A co! nie mówiłem! — rzecze Jakób tryumfująco.
 — Boże, Boże! — szeptał poczciwy Pierrotte, — zdaje mi się... to właśnie pora powiedzieć... zdaje mi się jakbym ją samą widział przed sobą.
 — Oczy nadewszystko — dodaje Jakób, patrz na oczy, Pierrocie.
 — A podbródek, panie Jakóbie, podbródek z dołeczkiem w pośrodku, — odpowiada