Strona:PL A Daudet Chudziak.djvu/25

 — Ja przyniosę — powiada poczciwy Jakób i bierze duży dzban kamienny.
 Na to pan Eyssette wzrusza ramionami i rzecze:
 — Jeżeli Jakób pójdzie, to dzbanek rozbity będzie na pewno.
 — Słyszysz Jakóbie! — mówi cichym głosem pani Eyssette, — słyszysz? nie stłuczże, uważaj dobrze.
 — Ależ Ojcze, dla czego chcesz koniecznie abym go stłukł? — odzywa się płaczliwy głos Jakóba.
 — Ja wcale tego nie chcę, mówię tylko że stłuczesz odpowiada pan Eyssette tonem, który do odpowiedzi nie zachęcał.
 Jakoż Jakób nie odpowiada nic; chwyta gorączkowo dzbanek i wybiega spiesznie z miną nieco wyzywającą i zdającą się mówić:
 — Ja mam stłuc? no to zobaczymy?
 Upływa pięć minut, dziesięć; Jakób nie wraca. Pani Eyssette zaczyna się niepokoić mówiąc, — żeby mu się tylko co złego nie przytrafiło!
 — Co u licha ma się trafić!... stłukł dzbanek i nie śmie się pokazać, — odpiera gniewnie pan Eyssette.