Strona:PL A Daudet Ewangelistka.djvu/110

 Mówił to wszystko z prostotą, z lekkiem pomieszaniem i z miłym, naiwnym uśmiechem.
 Elinie z pewnością podobał się teraz lepiej, onieśmielony i lękający się życia, niż kiedy przybierał, swą świąteczną napuszoność.
 — Oto dla czego myślałem ożenić się powtornie, lecz tylko w głębi ducha, przynajmniej niezwierzałem się i mocno mnie to zaciekawia, kto pani mógł to powiedzieć?...
 Elina przerwała mu mowę, pytając:
 — Czy przynajmniej dobra, ta o której pan zamyślasz?
 Trzęsąc się cały Lorie, odpowiedział:
 — Dobra, piękna, doskonałość jednem słowem.
 — Czy będzie kochać pańskie dzieci?
 — Już je kocha! Zrozumiała go i zmieszała się bardzo.
 Ujął ją za rękę i począł mówić po cichu, nie wiedząc dobrze co mówi, lecz ona w drżeniu głosu, odgadywała melodyę miłości.
 Podczas kiedy najczulsze zapewnienia, obietnice na przyszłość, tłumnie cisnęły się na usta jej przyjaciela, ona ciągle zamyślona nie przestawała patrzeć w dal. Zdawało jej się, że widzi przed sobą, życie spokojne i gładkie, jak ów krajobraz nad Sekwaną, o regularnie pokrajanych zagonach, z kiełkującem na nich zbożem, oświeconem to mocniej to słabiej, stosownie do kierunku słońca.
 Może marzyła o czemś innem, o przestrzeniach szerszych, o życiu ruchliwszem? W młodości lu-