Strona:PL A Daudet Ewangelistka.djvu/126

 — Dzień dobry... jaka burza Ьyłа w nocy!
 — Rzeczywiście okropna... Bałem się o ciebie... Chciałem iść, żeby ci dodać otuchy: ale drzwi od twego pokoju były zamknięte... jak zawsze, cichym szeptem dodał żałośnie.
 Niedosłyszawszy tego, ciągnęła dalej rozmowę maczając chleb w mleku.
 — Czyś pewna tego, Anno?
 — Chybaby Birk skłamał, odpowiedziała Anna swym szorstkim tonem. Lecz ślub odbędzie się za trzy miesiące, po skończeniu żałoby...
 — Za trzy miesiące... O i w takim razie zbawimy ją...
 I zwracając się do męża, którego obecność trzeciej osoby drażniła.
 — Przepraszam cię, mój przyjacielu, rzekła, lecz tu idzie o uleczenie duszy... Eliny Ebsen, dziewczęcia, o którem ci mówiłam.
 Bardzo go też obchodziła Elina Ebsen.
 — Joanno!... powiedział po cichutko, z błagalnem wejrzeniem; lecz miarkując, że słuchać nie chce, zerwał się nagle i zawołał:
 — A więc żegnam... odchodzę...
 Ruchem delikatnej ręki, powstrzymała go, jak by wędzidłem:
 — Zaczekaj, mam ci dać jedno polecenie. Czy Watson już gotowa? spytała Anny de Beuil.
 — Wzbrania się, ale pójdzie.
 Wówczas napisała na arkuszu listowego papieru z wyciskiem stowarzyszenia, bilecik i głośno go przeczytała: