Strona:PL A Daudet Ewangelistka.djvu/209

lem, a przez to samo, wesprze ją radą lub pomocą.
 Zapytawszy o drogę do probostwa, podążyła szybkim krokiem nad brzeg wody. Idąc, dostrzegła mały, wiejski omnibus, przed biurem pocztowem. Zbliżywszy się do konduktora zapytała, czy nie zna wysokiej, pięknej osoby w żałobie — i dla odświeżenia pamięci, wsunęła mu w rękę srebrną monetę.
 — Spodziewam się, że ją znam. Przecież ją wożę trzy razy w tygodniu.
 — Czy jeździła wczoraj... i dziś rano?... o, proszę sobie przypomnieć!...
 Na nieszczęście swoje, dodała:
 — To moja córka... porwali mi ją...
 Człowiek ten zaraz się zmieszał... nie mógł sobie nic przypomnieć...
 — Czy jeździła wczoraj?... Niech się pani spyta w pałacu.
 Ciągle pałac! Ten długi i szary dom rósł, olbrzymiał w umyśle matki, jakby Bastylia, forteca, jeden z tych olbrzymich feodalnych gmachów, które na całą okolicę rzucają cienie swych wieżyczek, podkopując ją podwalinami i rowami bezpieczeństwa.
 Nad brzegiem wody, naprzeciw małej przystani, gdzie kobiety zajęte były praniem, wznosiło się probostwo, podobne do domku rybaka, z powodu czółen przywiązanych do schodków na do-