Strona:PL A Daudet Ewangelistka.djvu/239

zwłaszcza, że ją coraz z innej strony rozpoczynała.
 — Moja mała Lina taka miluchna... Ją jedną miałam na świecie... Babunia, prezydująca, zegar elektryczny, modlitwy po trzy sous, napoje dawane mojej małej... Rozumie pan?
 — Nie bardzo, mruknął adwokat.
 Leonia chciała przemówić, ale ją powstrzymał.
 — Niech pani będzie łaskawa odpowiadać:
 — Czy córka odjechała z domu?
 — Nie, nie, nie odjechała... Oni mi ją wzięli, ukradli... jej serce... całe dziecko moje...
 — Jak się to stało, kiedy?
 Wydobywał z niej objaśnienie jedno po drugiem; kazał powtórzyć okropny list wyryty w pamięci matki: Przywiązana córka, Elina Ebsen...
 — A po wyjeździe jej, czy odbierałaś pani listy?
 — Miałam dwa... jeden z Londynu, a ostatni z Zurichu... ale niema jej ani w jednem, ani w drugiem miejscu...
 — Pokaż mi pani ten list z Zurichu...
 Wyjęła z kieszeni naparstek, okulary, portrecik córki, który zawsze miała przy sobie, potem nareszcie list, rozwinąwszy go drżącemi i grubemi palcami, podała adwokatowi. Przeczytał głośno, powoli, aby wniknąć w ducha, gdyż ta nieszczęśliwa matka zaczynała go interesować.
 „Moja droga matko, ponieważ głównie idzie mi o to, żeby ci przesłać wiadomość o sobie, nie od-