Strona:PL A Daudet Ewangelistka.djvu/267

 — Nie widziałem afisza... o czem pan będziesz mówił?
 — O Ewangelii przypadającej na dzisiaj... Kazanie na Górze.
 — Będzie ci się zdawało, żeś w Mondardier, pomiędzy swymi drwalami.
 — Nie, nie; dla Paryża będę mówił... Miałem coś do powiedzenia przed śmiercią...
 Stojący obok niego kolega z fakultetu teologii odchodząc szepnął po cichu:
 — Ostrożnie, Aussandon...
 Dziekan potrząsa głową w milczeniu: znane mu są te rozważne przestrogi, aż nadto długo ich słuchał.
 Nie poszedłże on jeszcze raz do pałacu Authemanów, chcąc się dowiedzieć od tej niemiłosiernej kobiety, jednej tylko rzeczy: gdzie przebywa Lina. Pragnął sam pójść po tę biedną, zbłąkaną duszę — i oddać ją macierzyńskim pieszczotom. Pani Autheman ciągle odpowiadała:
 — Nie wiem... Bóg ją zabrał.
 Gdy pastor zagroził, że ją publicznie oskarży podczas nabożeństwa, odrzekła:
 — Uczyń to dziekanie, pójdziemy się przysłuchać.
 — A więc usłyszysz bezecna!
 Uniesiony gniewem wstępuje po omacku na czarne kręcone wschodki, prowadzące do kazalnicy, otwiera nizkie drzwiczki i staje śród światła i powietrza olbrzymiej nawy.