Strona:PL A Daudet Ewangelistka.djvu/314

grobem nie chcę. Nie ma takiego, coby umiał mówić.
 Potem, ożywiając się wczorajszem świętem narodowem, rzekł:
 — Cóż pani Ebsen, widziałaś? Jakież to było piękne! Wykrzyczeli się, nacieszyli!
 — Słyszałam zdaleka, aleśmy nic nie widziały. Lina nie chciała wyjść.
 Magnabos oburzył się:
 — Nie chciała! Jednakże to nasze święto, święto maluczkich, święto ludu, koniec przesądów i przywilejów... światło! światło! do stu piorunów!
 — Mój przyjacielu, mój przejacielu — prosiła biedna żona, lękając się, aby nie wypluł reszty płuc.
 Błagalne jej oko wyganiało niejako panią Ebsen, która wracała przez ulice, strojne we flagi, godła i przemokłe od burzy wieńce zielone.
 Czy to widok umierającego, czy smutku jego dzielnej żony, lub może cisza po wczorajszem święcie, tak oddziałały na panią Ebsen, ale czuła się bardzo niedobrze; zmęczone nogi trudno ją dźwigały. Luksemburgski ogród, przez który przechodziła, wydał jej się ogromnym i ponurym, z powodu ogołoconych z ozdób estrad i wysokich tyk zielonych, do których przywiązywano sznury latarń i trójkolorowe słoiki z oliwą. Duże latarnie, z pomarańczowego papieru, poniewierały się na ziemi, u stóp drzew, pobielonych wapnem,