Strona:PL A Daudet Jack.djvu/130

 Tym razem hrabina nie przerwała mu. Słuchała pochylona do niego, z głową na ręce wspartą, uśmiechnięta, niby w zachwyceniu. A tak miała skupioną myśl, że chociaż on zamilkł, ona jeszcze słuchała. W salonie przerywał ciszę tylko szmer zegarowego wahadła i szelest przewracanych kartek albumu, nad którem siedziało półsenne dziecko.
 Nagle Ida powstała drżąca:
 Chodź Jacku, mój kochany, zawołaj Constant, niech cię odprowadzi. Już pora....
 — Och! mamo....
 Nie śmiał powiedzieć, że go zwykle później odsyłano; obawiał się zmartwić matki, a nadewszystko dostrzedz w jej pięknych, jasnych tak zawsze łagodnych oczach tego gniewnego wyrazu, który go niedawno przeraził.
 Matka wynagrodziła go za uległość szczególnej czułości pocałunkiem.
 — Dobrej nocy, mały — rzekł Argenton z podwojoną uroczystością i przyciągnął dziecko, jak gdyby do pocałowania.
 Jack podstawił mu swoje piękne jasnym włosem objęte czoło.
 — Dobra noc, panu.
 Lecz poeta odepchnął go uniesiony nieprzezwyciężonym wstrętem, popobnym temu, jakiego doznał w czasie obiadu przy obieraniu gruszki.
 A jednakże to dziecko nie było podarkiem od „dobrego przyjaciela”.