Strona:PL A Daudet Jack.djvu/219

na jej twarzy wydawał się mąką z młyna w komicznej operze.
 — Przyszłam odwiedzić mojego poetę — rzekła, wchodząc.
 W dziwny sposób wymawiała ten wyraz „pueta”, czem Argentona drażniła.
 — No! jakże ci idzie?... Czyś zadowolony?...
 — Zadowolony?... Alboż w tym okropnym literackim zawodzie, który jest bezustannym wysiłkiem rozumu, można być kiedy zadowolonym?
 Zaczął się unosić, przechodzić w szyderstwo.
 — To prawda, mój drogi.... chciałam się tylko dowiedzieć, czy twoja Córka Fausta....
 — Więc cóż moja Córka Fausta?.... A wiesz, ile Goethe pracował lat nad swoim Faustem?... Dziesięć lat!... Do tego żył w kółku ludzi ukształconych, w stosunkach artystycznych. Nie był skazany jak ja na samotność myśli, najgorszą ze wszystkich samotności, która doprowadza do zgnuśnienia, kontemplacyi, do zupełnej nicości ducha.
 Biedna kobieta milczała. Słysząc od Argentona jedne i te same wyrazy, rozumiała, że wymówki stosuje do niej. Ton poety zdawał się mówić:
 — Ty biedne głupiątko nie zastąpisz środków, których mi brak, tego umysłowego tarcia, które krzesze iskry....
 Rzeczywiście uważał ją za głupią i nudził się, jak gdyby był sam.