Strona:PL A Daudet Jack.djvu/253

 — Ach! ty wiesz....
 I westchnęła, spojrzawszy z wyrzutem.
 Stary Rivals schylał głowę jak winowajca. Jednakże nie odstępował od swojej myśli.
 — Pamiętaj — mówił on — że mała się nudzi. Może z tego zachorować. A zresztą cóż? Jack jest dzieckiem, Cecylia także. Co stać się może?
 Nakoniec babcia uległa i Jack stał się towarzyszem Cecylii.
 Było to dla niego nowe życie. Z początku chodził rzadko, potem częściej, wreszcie codziennie. Pani Rivals wkrótce podobała się ta dziecięca natura, czuła i skromna, tak przygnębiona obojętnością, jak Cecylia smutkiem. Staruszka spostrzegła opuszczenie, w jakiem pozostawiono Jacka, widziała, że zawsze brakowało mu guzików u kamizelki, że w każdej porze dnia był wolnym od nauki i obowiązków.
 — Ty nie chodzisz do szkoły, mój Jacku?
 — Nie, pani.
 I dodawał, bo często w duszy dziecka kryją się skarby delikatności:
 — Mama mnie uczy.
 Byłoby to trudne zadanie dla biednej Karoliny z ptasim mózgiem. Zresztą, bardzo łatwo można było poznać, że żadne z rodziców nim się nie zajmowało.
 — To nie do uwierzenia — mówiła pani Rivals do swego męża, że oni pozwalają temu dziecku włóczyć się od rana do wieczora bez żadnego zajęcia.