Strona:PL A Daudet Jack.djvu/282

 — Idź do swojego pokoju, rzekł. Zobaczę, co mam zrobić.
 — Co masz zrobić, kochany panie Argenton, ja ci powiem....
 Lecz Jack nie dosłyszał reszty słów Rivala; Argenton wypchnął Jacka za drzwi.
 Gdy usiadł w swoim pokoju, wrzawa kłótni zaczęła go dolatywać niby oderwane echa wielkiej orkiestry. Odróżniał głosy, poznawał wszystkie, lecz razem tworzyły one hałas niezgodny, pozwalający dosłyszeć zaledwie tylko końcówki wyrazów:
 — Skłamałeś pan.
 — Panowie!... panowie!...
 — Życie nie jest romansem.
 — Beuh! beuh!
 W końcu odezwał się na progu piorunujący głos starego Rivala:
 — Niech mnie powieszą, jeżeli kiedy tu noga moja postanie.
 Potem drzwi zatrzasnęły się gwałtownie, a w jadalnym pokoju zaległa wielka cisza, przerywana stukiem widelców.
 Jedli śniadanie.
 „Chcecie go niżej od siebie postawić”. Wyrażenie to zostało dziecku w pamięci. Teraz sam już Jack czuł, iż rzeczywiście taki był cel jego nieprzyjaciela.
 — A więc nie, tysiąc razy nie, nie chcę być rzemieślnikiem.