Strona:PL A Daudet Jack.djvu/301

zna z widoku, surowy i chłodny siedział przy biurku, przy świetle wysokiego okna.
 — Ach! to wy, ojcze Roudic.
 — Tak, panie dyrektorze, przyszedłem panu przedstawić nowego ucznia i podziękować, że....
 — To ten mały cudak. Dzień dobry ci, mój chłopcze. Podobno masz zdolność do mechaniki. To bardzo dobrze.
 Potem, przypatrzywszy się uważniej dziecku, dodał:
 — Powiedzcie mi, on nie wygląda na silnego. Czy chory?
 — Nie, panie dyrektorze. Zapewniają mnie, że ma zadziwiającą siłę.
 — Zadziwiającą — powtórzył, zbliżając się Labassindre, który na zdziwiony wzrok dyrektora, uważał za stosowne przypomnieć mu, że od sześciu lat opuścił fabrykę i wstąpił do teatru w Nantes, a ztamtąd do Opery Paryzkiej.
 — Ach! doskonale pana pamiętam — rzekł dyrektor obojętnym tonem i wstał jakby dla przerwania rozmowy.
 — Zabierzcie swojego ucznia, ojcze Roudic, i postarajcie się zrobić z niego dobrego rzemieślnika. Na panu mogę polegać.
 Śpiewak zły był, że nie zrobił efektu i oddalił się bardzo zawstydzony. Roudic wyszedł ostatni z biura, zamieniwszy po cichu kilka słów z dyrektorem. Obaj bracia i dziecko doznali odmiennych wrażeń. Jack rozmyślał nad wyrazami: „on nie