Strona:PL A Daudet Jack.djvu/371

i którego wszyscy w domu pieścili. Ona wraz z nim biedna płakała, lecz nie chciała ustąpić. Płacząc, powtarzała:
 — Nie... to niepodobna. Czepiała się tych samych wyrazów, jak tonący rozbitego statku skurczonemi rękami. Powstał nagle:
 — Nie chcesz?... A więc dobrze. Wiem, co mi pozostaje zrobić. Bądź zdrowa Klaro. Nie przeżyję mojej hańby.
 Spodziewał się okrzyku, wybuchu.
 Nie.
 Ona wprost podeszła do niego:
 — Chcesz umrzeć. I ja także. Sprzykrzyło mi się już to występne, kłamliwe życie, gdzie miłość zmuszona się ukrywać, kryje się tak dobrze, że jej znaleźć nie można. Więc chodźmy!
 On ją powstrzymał:
 — Jakto! tybyś chciała.... Co za szaleństwo! Do czego to podobne?
 Przywiedziony był do ostateczności argumentami, oporem, wzburzony tajemnym gniewem za ten nagły bunt przeciwko jego woli. Szał występku ogarnął mu rozum.
 — Ach! to głupota — rzekł i popędził ku schodom.
 Klara go wyprzedziła, stanęła na pierwszym schodzie:
 — Gdzie idziesz?
 — Puść mnie... puść... Muszę... wyjąkał.