Strona:PL A Daudet Jack.djvu/516

 Wahał się jeszcze przez chwilę, jak się wahamy, kładąc ciężar zbyt wielki na delikatnej etażerce, gdyż to, co miał jej powiedzieć, wydawało mu się za ciężkiem w stosunku do tej leciutkiej głowy, która się ku niemu pochylała.
 — Obciąłbym.... pomówić o moim ojcu.
 Ona miała już na końcu ust: „co za myśl!” a jeżeli tego nie wymówiła, pomięszany wyraz jej twarzy, na której malowało się zdziwienie, znudzenie, obawa, powiedział to za nią.
 — Jest to przedmiot bardzo smutny dla nas obojga, moje biedno dziecko; ale cóż, jakkolwiek on jest przykrym, pojmuję twoją ciekawość i jestem gotowa uczynić jej zadość.... Zresztą, dodała uroczyście, miałam zamiar odkryć ci tajemnicę, twego urodzenia.
 Tym razem na niego przyszła kolej popatrzeć na nią w zdumieniu.
 A więc ona nie pamiętała, że trzy miesiące temu już mu zrobiła to odkrycie. Jednakże nie protestował przeciwko zapomnieniu. Zyskiwał na tem, bo mógł porównać to, co mu teraz powie, z tem, co mu dawniej powiedziała. On ją znał tak wybornie!
 — Czy to prawda, że mój ojciec był szlachcicem? zapytał.
 — Ależ najszlachetniejszym, moje dziecko.
 — Markizem?
 — Nie, baronem tylko.
 — Mnie się zdawało..... powiedziałaś mi.....