Strona:PL A Daudet Jack.djvu/677

 Słuchając tego objaśnienia, Cecylia uczuła gwałtowną rozpacz, gdy pomyślała, co zrobiła Jackowi i tak już nieszczęśliwemu, jaką przerażającą i bezużyteczną przykrość. Chciałaby go prosić o przebaczenie, upokorzyć się przed nim.
 — Jack... biedny przyjaciel.... powtarzała łkając.
 A mierząc swojem zmartwieniem ranę, jaką mu zadała, szepnęła:
 — Och! jak on musiał cierpieć.
 — I cierpi jeszcze.
 — Czy miałeś jakie wiadomości od niego, dziadku?
 — Nie, lecz możeby sam przybył, ażeby ci ich udzielić?... odpowiedział dziadek z uśmiechem.
 — Może teraz nie zechce powrócić.
 — A więc jedźmy go odszukać.... To dziś niedziela. Nie siedzi w pracowni. Wyszukamy go i przywieziemy tutaj.... Chcesz?
 — Czy chcę!
 W kilka godzin potem Rivals z wnuczką byli już w drodze do Paryża.
 Kiedy odjechali, jakiś człowiek okryty potem, skurczony pod ciężarem szerokiego kosza, zatrzymał się przed ich domem. Przypatrywał się małej zielonej furtce, mosiężnej blasze, na której z trudnością sylabizował: Dzwo....neik do dok.... to....ra....
 — To tutaj! rzekł w końcu i zadzwonił, obcierając sobie czoło. Nadeszła mała służąca, lecz widząc, że ma do czynienia z jednym z tych