Strona:PL A Daudet Jack.djvu/70

 Mówiąc to, rozciągnął kołdrę na sąsiednim łóżku.
 — Tu sypiasz?... spytał Jack zdziwiony tem, że służący sypiał razem z uczniami... Lecz tu niema prześcieradła?
 — Mnie prześcieradło niepotrzebne... Mam zbyt czarną skórę...
 Murzyn wyrzekł to z uśmiechem i zaczął wsuwać się do łóżka na pół ubrany, żeby mu było cieplej; gdy nagle zatrzymał się, wziął wiszący mu na piersiach amulet ze słoniowej kości i zaczął go pobożnie całować.
 — Co za dziwny medal! — zauważył Jack.
 — To nie medal, — odparł murzyn. To moje gri-gri.
 Jack nie wiedział, co to jest gri-gri, więc murzyn objaśnił go, że tak nazywają się amulety, które przynoszą szczęście tym, co je noszą. Dostał go w podarunku przed wyjazdem z kraju od swojej ciotki Keriki, która go wychowywała i z którą miał nadzieję znowu wkrótce zamieszkać.
 — Jak ja z mamą — wtrącił mały de Barancy.
 Przez chwilę panowało milczenie: każdy myślał o swojej Keriki.
 W końcu Jack odezwał się:
 — Czy twój kraj jest piękny?... Czy ztąd daleko? Jak się nazywa?
 — Dahomey — odpowiedział murzyn.