Strona:PL A Daudet Jack.djvu/711

promieniona. Pomyślcie sobie, że ukazała się właśnie publicznie ze swoim poetą, a ukazała się piękną, jaką była dnia tego, z cerą ożywioną szczypiącym mrozem, otoczona tym przepychem zimowym, w którym piękność kobieca przybiera pozór wspaniały, błyszczący, jak klejnot w miękkiem wywatowanem pudełku schowany. Jakaś prosta kobieta, wysoka, silna, która czatowała przy drzwiach, rzuciła się na jej spotkanie:
 — Pani, pani..... Trzeba iść natychmiast.
 — Pani Belizaryuszowa!... powiedziała Karolina, bledniejąc.
 — Dziecko pani jest bardzo chore.... Żąda widzieć się z tobą.... Chodź pani.
 — Ależ to czyste prześladowanie, powiedział Argenton. Pozwólcie nam przejść.... Jeżeli ten pan jest chory, to mu poślemy naszego doktora.
 — On ma lekarzy więcej, niż ich potrzebuje, bo jest w szpitalu.
 — W szpitalu!
 — Tak, tam jest w tej chwili, ale nie na długo, uprzedzam panią.... Jeżeli go pani chcesz widzieć, trzeba się śpieszyć.
 — Chodź, chodź, Karolino, to obrzydliwe kłamstwo.... Tam jest jakaś zasadzka.... mówił poeta, usiłując ją zwrócić ku schodom.
 — Pani, dziecko pani umiera.... Ach! dla Boga, takie są matki!
 Karolina nie wytrzymała.
 — Prowadźcie mnie, rzekła.